“Als de hond je gebeten heeft, kan de kat je niet meer krabben”, is de uitdrukking die voor mij aanleiding was om dit boekje te schrijven. Het is bedoeld als steun voor elke ouder/verzorger die te maken heeft met dwaalsporen in de gezondheidszorg. Wat ik iedereen hierin wil meegeven is: “Volg je gevoel, want dat laat je niet in de steek, nóóit!”
In 2000 is onze derde zoon, Luca, geboren. Vanaf het eerste moment dat ik hem in mijn armen hield, voelde ik: “jij bent anders…” Het heeft echter vijftien jaar geduurd, voordat puzzelstukjes op hun plaats gingen vallen. Het werd een ontdekkingsreis voor zowel Luca als ons, waarbij epilepsie en autisme de rode draad vormen.
Ondanks het etiketje dat onze zoon in eerste instantie kreeg, ‘absence-epilepsie’, waren wij als ouders ervan overtuigd dat er meer speelde. Tijdens deze zoektocht gingen wij door diepe dalen van radeloosheid, onwetendheid en teleurstelling, maar dit heeft ons niet ontmoedigd. Het belang van Luca stond voorop en was onze drijfveer om verder te zoeken, totdat in 2014 het verlossende woord kwam: tóch autisme, maar mét epilepsie…
Naar aanleiding van mijn boek kwam ik in contact met Colette de Bruin, schrijfster en ontwikkelaar van de boeken en methodiek ‘Geef me de 5 – over omgang met mensen met autisme’.
Er is veel wederzijdse herkenning en inmiddels ben ik benoemd tot ambassadeur van deze stichting die ik een warm hart toedraag.